Ta historia zaczyna się sześć lat temu. W 2007 roku przyjaciółka zaciągnęła mnie na próbę do spektaklu, który poruszał tematykę HIV/ AIDS. Fabuła była prosta a przekaz jasny jak słońce- każdy za nas może zarazić się wirusem HIV, ale to nie skreśla człowieka z życia. Gdzieś wyczytałam, że w Polsce 70% zarażonych nie wie, że jest nosicielem - taka dygresja.
Rok później same z Anią napisałyśmy scenariusz do przedstawienia, obstawiłyśmy rolę wspaniałymi ludźmi i tu muszę się pochwalić - ówczesna wschodząca gwiazda - Kamil Bednarek zagrał główną rolę i zaśpiewał finałową piosenkę. W tym miejscu trzeba podziękować Adrianowi Najczukowi, który wspaniale zastąpił w potrzebie Kamila. :) Jestem bardzo dumna z tamtego wydarzenia. Postawiłyśmy na metaforę, lekką psychodelę i retrospekcję. Mój pierwszy scenariusz! :)
Mija trochę czasu, człowiek przemierza kolejne kilometry, spotyka coraz to nowsze osoby i nagle dostaje propozycję. W grudniu poproszono mnie, bym zasiadła w jury III Opolskiego Festiwalu Spektakli Profilaktycznych. Razem wybraliśmy występ, który zawierał w sobie cały przekrój tematów poruszonych na przeglądzie- brak wzorca. Nie wiem czy rodzice zdają sobie do końca sprawę z tego, jak postrzegani są przez swoje dzieci. Jak wielkie pokłady zaufania i wiary się pokłada w mamie, tacie, ale to chyba refleksje na inny czas. Dziś bardziej o mnie. :) Dzięki temu, że mogłam się pojawić na tym festiwalu jako jury, dotarło do mnie w którym miejscu jestem. 6 lat temu zaczęłam jako statystka, dziś zasiadłam w jury. Ogromne wyróżnienie! Traktuję to też jako wizualizację tego co mogę osiągnąć w innych dziedzinach i daje mi to jeszcze większą motywację do działania, odwagę i pewność siebie.
Na koniec chciałabym podziękować wszystkim, którzy zaczęli ze mną tę podróż, dołączyli w trakcie, zostali na przystankach i tym, którzy czekali na mecie. A sobie dziękuję najbardziej. :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz